Σε ένα κόσμο ψεύτικο δίχως ψυχή, δίχως συναίσθημα, δίχως ιδανικά, γιατί τρέχουν ασταμάτητα όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ποιό ψεύτικο όνειρο προσπαθούν να πιάσουν, να φθάσουν; Επιτυχία σου λένε, και τι εννοούν; Θέσεις, χρήματα, υλικά αγαθά, για να ψηλώσουν λίγο, να αισθανθούν τάχα μου μεγάλοι. Νάνοι δίπλα σε έναν Αριστοτέλη, ένα Σωκράτη, τον Χριστό. Και όταν αυτή η ψεύτικη ζωή τους φθάνει στο τέλος της και κάνουν απολογισμό, θάθελα νάξερα βρίσκουν κάτι άραγε; Χωράνε οι θέσεις και τα χρήματα στο φέρετρο τους; Και η ψυχή τους; Που νάναι άραγε αυτή τότε; Γιατί, τότε με την τελευταία ανάσα, θυμούνται ότι κάποτε είχαν και μιά ψυχή. Αναρωτιεμαι, την βρίσκουν άραγε; Ή έχει χαθεί για πάντα μέσα στον βούρκο της χλιδής, των χρημάτων, των υλικών αγαθών, και όλης της ζωής , μιάς ζωής γεμάτης με δήθεν. Γυρνάνε πίσω σάνπως οι προδομένες αγάπες; Κουτοί, μωροί άνθρωποι, χάνεστε καθημερινά , βυθίζεστε στην υλική λάσπη και η ψυχή σας κάνει το ταξίδι της στον δημιουργό μόνη της, αφήνοντας την φυλακή του σώματος στο οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξη της, απλά γιατί αποδείχθηκε ανάξιο, μίαρο, ρυπαρό. Άρνηση του φωτός και της ψυχικής ανύψωσης για μερικά θλιβερά αγαθά, πάντα υλικά και κατρακύλισμα στην άβυσσο χωρίς επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου